Paulien Rozema van Geest, geboren in 1954 in Utrecht.
Getrouwd
met Wieger Rozema, moeder van Nathan, Geert, Noortje, Chris en Zinzi. Oma van Sem, Lina, Mos,Samuel, Jona,Viggo, Dante, Chris, Matteo Sion,Damiaan,Gabriel, Huub en Kees!
!
Na de middelbare school en kleuterkweek heb ik enkele jaren met plezier als kleuterjuf voor de klas gestaan. Daarnaast waren Wieger en ik actief in het vrijwilligerswerk en bezochten in
de 70-er jaren vele pensions voor gastarbeiders in de wijk Lombok. Met nog andere initiatieven resulteerde dit werk in een stedelijke stichting, de ISKB, waarbij vooral het Vrouwen Ontmoeting Project (VOP) een waardevol gebeuren werd. Aan mijn rol als medeoprichtster
en mededirecteur kwam na een ernstig arbeidsconflict begin 2010 een einde.
Alles loopt door elkaar
Ons leven was met hart en ziel verweven met het werk bij de ISKB, waarbij geloven in de kracht en het belang van de ontmoeting centraal stond. Vanuit de gedachte: Als de deur open gaat kan er van alles ontstaan.
Verbondenheid, verwondering, vriendschap maar ook desillusie. De weerbarstige werkelijkheid is soms moeilijk te verteren.
Door al het materiaal dat al in ons huis aanwezig was door de kunstacademie van Zinzi, ben ik gaan tekenen tijdens het arbeidsconflict. Ik ben begonnen met vrouwen. Ik tekende allemaal vrouwen zonder handen
en voeten; misschien voelde ik mezelf wel zo.
Diepe gevoelens van verdriet en onmacht, mijn puzzel paste niet meer. Alles was uit balans nadat Wieger en ik na een heftig
arbeidsconflict bij de ISKB ons werk moesten beëindigen Na de vrouwen kwamen de deurtjes omdat de hele wereld om me heen riep: “Als de ene deur dicht gaat, gaat er een andere deur open!” Zowel de thema’s
als de kleuren en vormen ontstonden zonder vooropgezet plan.
De techniek die ik gebruik is heel eenvoudig: gewoon alles door elkaar. Ik verwonder me er nog elke dag over
dat water en aquarelverf zo bijzonder samen vloeien en dat zwart-witte inkt op acrylverf eerst moet drogen omdat het anders blijft vlekken. Door het ‘doen’ is mijn ontdekkingstocht begonnen. Dat ik zo gestimuleerd werd door mijn directe omgeving
vond ik erg leuk.
Zoekend naar wegen, gaan waar geen wegen gaan, cirkelend in het rond.
Gelijktijdig ontstond spontaan de Leviathan, een onbekende diersoort, een zeemonster of hoe je het ook wilt noemen. Iets boven verwachting dat op je pad komt. De Leviathan wordt
ook genoemd in de psalmen. Bijzonder om ze te laten ontstaan. Ook boeiend hoe ieder mens er weer zijn eigen invulling aan geeft. Mooi of niet mooi! Eng of niet eng!
Sem
en Lina (toen 8 en 5), onze kleinkinderen, konden niet kiezen welke ze het mooist vonden. Ook vonden ze de Leviathan helemaal niet eng en ook niet boos.
Als
mensenmens heb ik heel veel werken gemaakt waar mensen op staan, meestal op weg en vaak met elkaar verbonden.
Veel van mijn werken hebben
iets kinderlijks, iets naïefs, zonder de juiste verhoudingen. Het inkleuren of het stippeltjes maken geven me zo’n prettig gevoel!
Aan sommige mensen heb ik gevraagd
een titel, een gedicht of verhaaltje te maken bij een werkje. Verrassende, prachtige en rake teksten kreeg ik van hen. Het is verrijkend om zo met elkaar bezig te mogen zijn. Hiervoor mijn dank!